Blogs-Internet: Ελευθερία ή όχι;

Σε μια σκηνή της ταινίας «Social network», η πρώην κοπέλα του ιδρυτή του facebook, τον απορρίπτει για μία ακόμη φορά και όταν αυτός φαίνεται εκνευρισμένος, του λέει: «Πήγαινε τώρα σπίτι σου και γράψε άσχημα πράγματα για μένα στο internet, αυτό δεν κάνουν στις ημέρες μας οι θυμωμένοι;».

Στην απονομή των βραβείων Emmy, η Tina Fay στο λόγο παραλαβής ενός από τα πολλά βραβεία της για την σειρά 30 rock, είπε: «Όταν μερικές φορές στη ζωή τα πράγματα σου πάνε καλά, όταν ο κόσμος φαίνεται να σε αγαπάει και να εκτιμά τη δουλειά σου, όταν κερδίζεις μέχρι και σημαντικά βραβεία, μπες στο internet και ψάξε το όνομά σου. Θα βρεις τόσους θυμωμένους να σε βρίζουν, που θα σου φύγει αμέσως η χαρά».

Είχα υποσχεθεί στο Χρήστο πως το επόμενο κομμάτι που θα γράψω μετά τους γάμους των ομοφυλόφιλων, θα είναι για το internet και τα blogs. Στο ενδιάμεσο συνέβη όλο αυτό με το Mega και το Fimotro. Αποφάσισα λοιπόν να το γράψω τώρα εξαιτίας της εξέλιξης αυτής, αν και είχα σκοπό να το καθυστερήσω και άλλο και αυτό γιατί πολύ απλά, δεν είμαι σίγουρος! Είμαι πολύ μπερδεμένος με το θέμα αυτό!

Αν άραγε ζούσε σήμερα ο Βολταίρος, το «διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» θα το ξαναέλεγε έτσι ακριβώς ή με μπόλικες διευκρινίσεις; Είχε στο μυαλό του αποκλειστικά και μόνο απόψεις ευγενικά διατυπωμένες που διαφωνούν μεταξύ τους, ή το: «Αυτό που λες», συμπεριλαμβάνει και συκοφαντίες, βρισιές, προσπάθειες εξόντωσης, προπαγάνδα και κάθε άλλου είδους χυδαιότητες που συναντούμε σήμερα στο internet;

Θυμάστε πόσο μαγικό και ελπιδοφόρο ήταν το internet όταν ξεκινούσε; Ένα ελεύθερο, εναλλακτικό μέσο, αποκλειστικά στα χέρια νέων και ψαγμένων ανθρώπων, το οποίο έδειχνε ότι θα γίνει το καταφύγιο νέων ιδεών και απόψεων! Πώς κατάντησε να είναι σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, το καταφύγιο των κόμπλεξ και των απωθημένων; Η απάντηση είναι απλή: Αυτή είναι η κοινωνική μας πραγματικότητα! Αυτή είναι η αλήθεια! Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνία μας, είναι πνιγμένο στα κόμπλεξ και στα απωθημένα! Το internet απλά αντικατοπτρίζει την αλήθεια αυτή και αυτό είναι χρήσιμο σε μια κοινωνία που θέλει να ωραιοποιεί ή να κουκουλώνει στρουθοκαμηλίζοντας, τις άσχημες αλήθειες της.

Άλλο η αποδοκιμασία και άλλο η βία

Του Χρήστου Γιανναρά

Γιατί είναι «άσκηση βίας» να «γιαουρτώνουν» οι πολίτες έναν πολιτικό που προκαλεί κατ’ εξακολούθησιν τη νοημοσύνη και ευαισθησία τους, την αξιοπρέπειά τους;

Oμόφωνα οργισμένοι οι κεκράχτες της κομματοκρατίας, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κομματικοί εκπρόσωποι, αλλά και απλοϊκοί παρακεντέδες της εξουσιαστικής καμαρίλας, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους: Aυτοδικία, ανόσια βία το «γιαούρτωμα».

Aλλά γιατί; Προκαλεί σωματική κάκωση, αποβλέπει σε τραυματισμό, σε βλάβη της σωματικής ακεραιότητας; Γιαούρτι εκσφενδονίζουν οι πολίτες στον πολιτικό που τους προκαλεί, όχι πέτρες, ούτε καρέκλες. Eίναι άλλο πράγμα η αποδοκιμασία και άλλο η άσκηση σωματικής βίας. Kαι μάλιστα θα χαρακτήριζε κανείς το «γιαούρτωμα» μάλλον από τις επιεικέστερες, τις πιο «εξευγενισμένες» μορφές αποδοκιμασίας. Aρχετυπική έκφραση περιφρόνησης, αποστροφής και σιχασιάς είναι το φτύσιμο – ατιμωτική αποδοκιμασία. Πιο οργισμένη, οι σάπιες ντομάτες ή τα.......... κλούβια (δύσοσμα) αυγά. Hπιότερη μορφή, το σφύριγμα, το γιουχάισμα.

H δεδομένη, σαφέστατη διαφορά της αποδοκιμασίας από την άσκηση βίας καταδείχνει και πόσο υγιές πολιτικό σύμπτωμα είναι, προπάντων σε πολιτεύματα εκφαυλισμένα, το «γιαούρτωμα». Στην Eλλάδα σήμερα ισηγορία δεν υπάρχει (ακόμα και τριάμισι εκατομμύρια υπογραφές πολιτών αν ζητούν δημοψήφισμα, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων) – ο λόγος του πολίτη δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να γίνει ακουστός. H ψήφος του, υπονομευμένη και αυτή από το μαγείρεμα των εκλογικών νόμων, την απογόμωση της αποχής, τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλων, είναι αδύνατο να αντιπαλέψει την αυθαιρεσία.

H κομματοκρατία δεν απαγορεύει την πληροφόρηση του πολίτη, απλώς την εξουδετερώνει, όπως οι πυροτεχνουργοί τη βόμβα. O πολίτης πληροφορείται κάτι από την εγκληματική καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, ίσως και ονόματα πολιτικών και κομματανθρώπων που ενέχονται στην κλοπή ακόμα και των χρημάτων των αναγκαίων για την εθνική άμυνα ή για τη δημόσια υγεία. Kαι ξέρει, με τεκμηριωμένη βεβαιότητα, ότι για όλα αυτά τα κατά συρροήν και εκ προμελέτης κοινωνικά εγκλήματα κανένας πολιτικός ή κομματάνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθεί. Aκόμα και ποινικά αδικήματα του ιδιωτικού βίου των πολιτικών, χυδαίες παλιανθρωπιές, καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία.