Βιβλιοπαρουσίαση: Η ελληνική στρατηγική στη Μικρά Ασία, 1919-1922. Σύγχρονη ελληνική ιστορία και εξωτερική πολιτική.

Κυκλοφορία σημαντικού βιβλίου για την Μικρασιατική καταστροφή.

Διονύσιος Τσιριγώτης: Η ελληνική στρατηγική στη Μικρά Ασία, 1919-1922. Σύγχρονη ελληνική ιστορία και εξωτερική πολιτική. Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2010 – info@piotita.gr - www.piotita.gr, Πρόλογος: Γιώργος Κοντογιώργης

Στο βιβλίο επιχειρείται μια σφαιρική και σε βάθος εξέταση των αιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής. Υπό το πρίσμα των στρατηγικών και πολιτικών δεδομένων της εποχής εκείνης, το κεντρικό ζήτημα της μελέτης αποκρυσταλλώνεται στο ερώτημα εάν και σε ποιο βαθμό η μικρασιατική εκστρατεία ήταν μια ορθολογική στρατηγική απόφαση. Η ανάλυση συμπεριλαμβάνει τόσο το διεθνές περιβάλλον όσο και τις στάσεις και συμπεριφορές των κύριων δρώντων του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Σε ποιο βαθμό για παράδειγμα η πολιτικό-στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία ήταν όχι μόνο ιστορική αλλά και επιτακτική πολιτικοστρατηγική και δομική αναγκαιότητα; Σε ποιο βαθμό και σε ποια έκταση η μικρασιατική εκστρατεία ήταν άρρηκτα αλληλένδετη με την πολιτικό-διπλωματική επίλυση του Ανατολικού Ζητήματος; Σε ποιο βαθμό αυτό ενέπλεκε τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής και πόσο η ελληνική υψηλή στρατηγική συνεκτίμησε τόσο την στρατηγική αυτών των δυνάμεων όσο και τον τρόπο που εξελίσσονταν;

Περισσότερα στο ... http://www.antibaro.gr/node/1054

Μοιράστηκαν λάπτοπ αλλά τα παιδία παίζει

Καθηγητές και μαθητές αξιοποιούν ελάχιστα τις δυνατότητες της τεχνολογίας που έχουν στα χέρια τους, καθώς η κίνηση αυτή δεν εντάχθηκε σε κανένα ολοκληρωμένο εκπαιδευτικό σχέδιο. Επιπλέον, κανείς έως τώρα δεν έχει φροντίσει να διασφαλίσει την ενεργοποίηση των φίλτρων ελέγχου που απαιτούνται για την πλοήγηση των 13χρονων στο Διαδίκτυο. *Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, τα πρωτάκια του γυμνασίου διαπίστωσαν ότι τα γυαλιστερά τους λάπτοπ δεν συνοδεύονταν από κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο από την ηλεκτρονική εκδοχή της ύλης που ήδη είχαν σε χαρτί. Τουλάχιστον για φέτος, η χρήση αυτής της ύλης δεν μπορεί να γίνει παρά σε ελάχιστα μαθήματα (μαθηματικά, φυσική, χημεία, βιολογία, γεωγραφία, ιστορία) και μόνο αν δηλώσουν εθελοντικά ενδιαφέρον οι διδάσκοντες.
*Στον υπολογιστή κάθε μαθητή έπρεπε να είναι εγκατεστημένο και λογισμικό, με ευθύνη των προμηθευτών (από καταστήματα ηλεκτρονικών ειδών μέχρι και σουπερμάρκετ), οι οποίοι εισέπραξαν τα κουπόνια των 450 ευρώ ανά μαθητικό λάπτοπ αλλά δεν παρέχουν πάντα την απαραίτητη υποστήριξη.
Οι καθηγητές Πληροφορικής καταγγέλλουν -με τη συμπαράσταση της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης- ότι σε πολλές περιπτώσεις υποχρεώνονται να εγκαταστήσουν εκείνοι τα συγκεκριμένα λογισμικά. Οσο για τους εκπαιδευτικούς των «ψηφιακών τάξεων», αναφέρουν ότι οι μαθητές τους αναζητούν στους ίδιους την τεχνική υποστήριξη που δεν βρίσκουν αλλού για προβλήματα που βγάζουν τα λάπτοπ.
*Τα πιο ουσιαστικά παράπονα, όμως, διατυπώνονται επί του εκπαιδευτικού περιεχομένου. «Το υλικό που έχουμε στα χέρια μας δεν προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Οποιος ενδιαφέρεται, ψάχνει μόνος του και βρίσκει προγράμματα ή ασκήσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει για το μάθημά του. Κάποιοι καθηγητές ανταλλάσσουν υλικό σε φόρουμ και σε μπλογκ», εξηγεί ο φιλόλογος Κ. Τσέλιος. «Για την Ιστορία, που διδάσκω εγώ, έχω βρει μεταξύ άλλων ένα πρόγραμμα με το οποίο φτιάχνω σταυρόλεξα με λέξεις από το μάθημα και τις βάζω σαν ασκήσεις στην τάξη».
*Το φιλότιμο του κάθε εκπαιδευτικού, αργά ή γρήγορα προσκρούει σε δύο σημαντικά κενά του προγράμματος: τη μη σύνδεση των μαθητικών λάπτοπ μ' ένα σχολικό ασύρματο δίκτυο και το γεγονός ότι δεν έχουν εξασφαλιστεί άδειες χρήσης περισσότερων προγραμμάτων.
Υπάρχουν, για πράδειγμα, εκπαιδευτικά προγράμματα που διατίθενται στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες των σχολείων, αλλά οι καθηγητές δεν ξέρουν αν έχουν δικαίωμα να τα εγκαταστήσουν στους μαθητικούς υπολογιστές, καθώς προστατεύονται από περιορισμούς χρήσης. Κάποια άλλα προγράμματα που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει online, για την ώρα είναι άχρηστα, αφού δεν υπάρχει σύνδεση.
*Η σκέψη που είχε εκφραστεί όταν σχεδιαζόταν το πρόγραμμα «Ψηφιακή Τάξη», να στηθούν μικρά σχολικά ασύρματα δίκτυα σε κάθε σχολείο, θα απαιτούσε υποδομές που τα εμπλεκόμενα υπουργεία φαίνεται πως δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν. Υπολογίζεται πως θα χρειαζόταν να διατεθεί μία οπτική ίνα για κάθε σχολείο, ώστε να μπορούν να συνδεθούν ταυτοχρόνως 100-200 μαθητικοί υπολογιστές. Σήμερα όλα τα σχολεία μπορούν να έχουν μέχρι 10 υπολογιστές συνδεδεμένους στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο (www.sch.gr).
Η ενδεχόμενη σύνδεση με το συγκεκριμένο δίκτυο θα εξασφάλιζε φιλτράρισμα της πρόσβασης σε ιστοσελίδες ακατάλληλες για ανηλίκους. Είναι κάτι που δεν αποκλείται να γίνει στο μέλλον. Για την ώρα, το απαραίτητο φιλτράρισμα είναι στο χέρι του ίδιου του μαθητή ή του γονέα.
«Επειδή, όμως, οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν γνώσεις υπολογιστών, τελικά το λογισμικό αυτό δεν ενεργοποιείται, όπως διαπιστώνουμε από τα μαθητικά λάπτοπ που έφτασαν στα χέρια μας», αναφέρει η Βερόνικα Σαμαρά, εκπρόσωπος του saferinternet.gr, φορέα αρμόδιου για την ασφαλή χρήση του Διαδικτύου.
«Εχουμε επισημάνει αυτό το πρόβλημα από τον Νοέμβριο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Περιμένουμε τον ορισμό ειδικού γραμματέα στο υπουργείο Παιδείας που θα ασχοληθεί με το θέμα, καθώς μετά την έγκριση της δαπάνης από τη γ.γ. Ψηφιακού Σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομικών, δεν μπορούμε να εντοπίσουμε σε ποιον μετατέθηκε η αρμοδιότητα για το πρόγραμμα».
Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑ από την Ελευθεροτυπία

Ψηφιακή Τάξη – ερωτηματολόγιο για τους εκπαιδευτικούς της Α’ Γυμνασίου που συμμετέχουν στη Δράση «Ψηφιακή Τάξη».

Όσοι διδάσκουν στα πλαίσια του προγράμματος "Ψηφιακή Τάξη"  στην Α΄Γυμνασίου, πρέπει μέχρι την 26/02/2010 να συμπληρώσουν ένα σχετικό ερωτηματολόγιο του Υπουργείου Παιδείας. Το ερωτηματολόγιο θα το βρείτε  εδώ.

Η ιστορία και ο παραλογισμός του φροντιστηρίου

Ως κοινωνικό φαινόμενο στον ελλαδικό χώρο το φροντιστήριο εμφανίζεται ουσιαστικά το 1922 μετά την ψήφιση του Ν. 2905 (περί οργανισμού του Αθήνησιν Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου) με τον οποίο θεσπίζονται εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι αθηναϊκές εφημερίδες κατακλύζονται από καταχωρήσεις φροντιστηρίων που διαλαλούν τις επιτυχίες τους.
Το 1933, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, αδυνατώντας να ικανοποιήσει τα μισθολογικά τους αιτήματα, επιτρέπει στους «καθηγητές της μέσης» να διδάσκουν ιδιαίτερα μέχρι και τρεις ώρες τη βδομάδα για να συμπληρώσουν το μισθό τους. Όσο διογκώνεται το φροντιστήριο, εκπληρώνει τριπλή λειτουργία: απασχόλησης πτυχιούχων «καθηγητικών» σχολών, ενίσχυσης των εισοδημάτων των διορισμένων εκπαιδευτικών και δραστικό μέσο μη ενασχόλησης με τα «κοινά». Γιατί να διεκδικήσει κάποιος συλλογικά μία αβέβαιη και γλίσχρη μισθολογική αύξηση, όταν μπορεί να βγάλει, γρήγορα και «μαύρα», τα πολλαπλάσια;
Η ακατανόητη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων μεταπολεμικά, μέχρι το 1981, να μην υιοθετήσουν τη διεθνή τάση μαζικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε μια συγκυρία οικονομικής ανάπτυξης, τροφοδότησε τόσο τη λεγομένη φοιτητική μετανάστευση στο εξωτερικό όσο και την αστυφυλία, καθώς πολυάριθμοι κάτοικοι μετακινήθηκαν από την επαρχία στην Αθήνα, για να δώσουν στα παιδιά τους περισσότερες ευκαιρίες για σπουδές.
Ο συγκριτικά μικρός αριθμός των εισακτέων (4.000 κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και 15.000 στα τέλη του 1970), σε μία περίοδο έντονης οικονομικής ανάπτυξης και διόγκωσης των κρατικών υπηρεσιών, εξέθρεψε την αναπαράσταση για το πτυχίο ως το κατεξοχήν κριτήριο αποτίμησης της προσωπικής διαδρομής. Ενισχυμένη από την απουσία οριζόντιας κινητικότητας στο σχολείο και συμπληρωματικών μορφών πρόσβασης στα ΑΕΙ, η εν λόγω αναπαράσταση ξαναζωντάνεψε δοξασίες του 19ου αιώνα, που ήθελαν τον Έλληνα ζηλωτή του σχολείου και των γραμμάτων, πρόθυμο για κάθε θυσία, προσωπική και οικογενειακή, για να προκόψει.
Παραδόξως, η «εξύμνηση» του σχολείου οδήγησε στην απονέκρωσή του. Η άνιση ανάπτυξη των κρατικών υπηρεσιών στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 δεν οδήγησε στη θεμελίωση ενός «κράτους-πρόνοιας», αλλά κατέστησε δυνατή τη γρήγορη απορρόφηση της πλειονότητας των αποφοίτων ΑΕΙ, κατά πρώτο λόγο των «ημετέρων». Έτσι, ενισχύθηκε κι άλλο η εικόνα του πτυχίου-διαβατηρίου για την ανοδική κοινωνική κινητικότητα, η οποία, με τη σειρά της, ανατροφοδότησε τη ζήτησή του. Συνέπεια; Ισχνή συμβολή της εκπαίδευσης στην ανάπτυξη της χώρας, προσκόλληση στο παρελθόν, διαιώνιση των απαρχαιωμένων σχολικών δομών.
Όλα αυτά εξέθρεψαν το «αναγκαίο κακό», τα φροντιστήρια τα οποία επέτειναν τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και δημιούργησαν σειρά από φαινομενικά παράδοξες καταστάσεις, που δεν μπορούν να ερμηνευτούν με όρους αγοράς, κόστους/οφέλους ή προσφοράς/ζήτησης. Θα περίμενε κανείς ότι ο τετραπλασιασμός των εισακτέων τα τελευταία 30 χρόνια, σε συνδυασμό με τη μείωση του αριθμού των μαθητών, θα οδηγούσε στην αποδυνάμωσή τους. Κάθε άλλο.
Με το χρόνο ο αριθμός των μαθητών στα φροντιστήρια αυξάνει. Μπορεί κάποιες κυβερνητικές πολιτικές, όπως η «μεταρρύθμιση Αρσένη», να συνέτειναν σ' αυτό, δεν εξηγούν, όμως, το φαινόμενο. Πώς γίνεται να κάνουν φροντιστήριο, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους, οι μαθητές των «καλύτερων» και «ακριβότερων» γυμνασίων και λυκείων της χώρας; Πώς γίνεται να κάνουν τα παιδιά φροντιστήρια, ακόμη κι από το νηπιαγωγείο, το οποίο με τη σειρά του σχολειοποιείται;
Είναι προφανές ότι ο κόσμος του φροντιστηρίου συνιστά ένα σύμπαν με δικούς του κανόνες και κώδικες αμοιβαίας αλληλο-αναγνώρισης (η υψηλή τιμή μαρτυρά τον καλό φροντιστή και συνάμα την ευμάρεια της οικογένειας), από το οποίο σύμπαν ζουν χιλιάδες άνθρωποι. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί εύκολα να το διαλύσει, και ενδεχόμενα δεν θα είχε λόγο να το αγγίξει, αν δεν υπομόνευε το δημόσιο σχολείο, τις αρχές και τους ρυθμούς του. Ενδεικτικά, το φροντιστήριο φαντάζει ως θεσμός πιο φιλελεύθερος, λιγότερο καταθλιπτικός και λιγότερο αυστηρός.
Τα προαναφερθέντα δεν είναι από μόνα τους κακά, εφόσον κάποια θα μπορούσε να τα κάνει κτήμα του και το δημόσιο σχολείο, για να καταπολεμήσει την πλήξη και την απώθηση που αισθάνονται πολλά παιδιά γι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι, καθώς τα όρια ανάμεσα στους δύο θεσμούς είναι διαπερατά, λόγω κυρίως της εμπλοκής των εκπαιδευτικών και στους δύο, το σχολείο παραχωρεί όλο και περισσότερο αρμοδιότητές του υπέρ του φροντιστηρίου (όπως ο επαγγελματικός προσανατολισμός), ουσιαστικά δηλαδή αυτό-ακυρώνεται. Έτσι, απονευρώνονται και απο-νομιμοποιούνται μέτρα ορθά, όπως η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και το Ολοήμερο.
Γιατί δεν αντιδρούν εντονότερα οι γονείς που πληρώνουν ένα τεράστιο τίμημα; Οι λόγοι είναι πολλοί, αρχής γενομένης από την προαναφερθείσα αναπαράσταση του πτυχίου. Ως σημαντικότερο θεωρώ την κοινωνική πίεση, που οδηγεί τους γονείς, ακόμη και τους πιο άπορους, να ταυτίσουν το φροντιστήριο με την τύχη των παιδιών τους και να πιστεύουν ότι αν δεν τα στείλουν τα αφήνουν στη μοίρα τους και τα καταδικάζουν στην αποτυχία. Εδώ ακριβώς έγκειται ο παραλογισμός του φροντιστηρίου.
Ξέρουμε ότι το σχολείο αναπαράγει σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές και πολιτισμικές ανισότητες. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για το φροντιστήριο, το οποίο λειτουργεί με βασικό γνώμονα το κέρδος: οι εύποροι, οικονομικά και γνωστικά, μαθητές, ιδιαίτερα των αστικών κέντρων, μαθητεύουν στα καλά φροντιστήρια και τους ακριβούς φροντιστές, οι λιγότερο εύποροι στα ανάλογα. Με τον τρόπο αυτό αναδιπλασιάζονται οι αρχικές ανισότητες. Το φροντιστήριο, με άλλα λόγια, δεν βοηθά όλους τους υποψήφιους να μπούνε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αντίθετα, διευρύνει τις πιθανότητες αυτών που έχουν ήδη τις περισσότερες πιθανότητες να περάσουν. Έτσι, νομίζω ότι μπορούμε να κατανοήσουμε και τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων τα τελευταία χρόνια, παρά την αύξηση του αριθμού των εισακτέων.
Κανένα σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα περιορίσει από μόνη του δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες και δεν θα καταλύσει τα φροντιστήρια. Μπορεί, όμως, να κάνει δύο πράγματα: να συμβάλλει ώστε να βγουν οι γονείς από το δίλημμα «μη φροντιστήριο = εγκατάλειψη των παιδιών»∙ και να μην ιεραρχεί θεσμούς και επαγγέλματα, όπως ακριβώς κάνει το ισχύον σύστημα εισαγωγικών με την επικουρία των φροντιστηρίων, οδηγώντας έτσι τους νέους και τις νέες σε επιλογές ασύμβατες με τις δεξιότητες και τις προτιμήσεις τους.
*Ο Παντελής Κυπριανός διδάσκει ιστορία της εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Πατρών
Αυγή

Μαθήματα δημοσιογραφίας..

Άφωνοι έμειναν ενενήντα περίπου φοιτητές κατά τη διάρκεια του μαθήματος «Ειδικά ρεπορτάζ» στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου της Αθήνας όταν ο καθηγητής του Λάμπης Ταγματάρχης, δημοσιογράφος και πρόεδρος στη συνδρομητική τηλεόραση, κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας σήκωσε μία φοιτήτρια που καθόταν στην πρώτη σειρά του αμφιθεάτρου και την φίλησε στο στόμα. Ακολούθως ζήτησε από τους φοιτητές να καταγράψουν το περιστατικό και να το στείλουν άμεσα ως ρεπορτάζ στο μέσο που υποτίθεται ότι εργάζονταν. Μόλις είχε ολοκληρωθεί εκτενέστατη συζήτηση με θέμα «Ηθικοί κανόνες στο ρεπορτάζ, ηθικά διλήμματα, εισβολή στην ιδιωτική ζωή» και είχε αναλυθεί η ανάγκη να ερευνούν σοβαρά και να ψάχνουν σε βάθος οποιοδήποτε θέμα πριν το καταγράψουν για το μέσον όπου μελλοντικά θα εργάζονται.
Οι φοιτητές όντως κατέγραψαν αυτό που είδαν και με ιδιαίτερα οξύ τρόπο καυτηρίασαν την πράξη του καθηγητή τους. Ένας μάλιστα αποχώρησε επιδεικτικά από το αμφιθέατρο σε ένδειξη διαμαρτυρίας γι’ αυτό που συνέβη στη συμφοιτήτριά του.
«Ήρθε να λυτρώσει τα σεξουαλικά του βίτσια» έγραψε ο ένας, «σεξουαλική επίθεση σε φοιτήτρια την ώρα του μαθήματος» έγραψε άλλος, «πείραμα με σεξουαλικές προεκτάσεις» συμπλήρωσε ο τρίτος. Έγινε κυριολεκτικά ο χαμός.
Ο καθηγητής άκουγε όλο το φριχτό κατηγορητήριο ατάραχος.
«Σας έχω βγάλει και φωτογραφία με το κινητό μου» του φώναξε ένας φοιτητής, «δεν φοβόσαστε ότι αύριο θα είστε πρωτοσέλιδο;» τον ρώτησε.
Ο καθηγητής σηκώθηκε και αφού ευχαρίστησε τους φοιτητές του για τη συνεργασία, τους ανακοίνωσε ότι αν δεν είναι εξαιρετικά προσεκτικοί και δεν ερευνούν αυτό που πρόκειται να γράψουν, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα περάσουν ποτέ το μάθημά του, δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ καλοί δημοσιογράφοι. Και αμέσως άρχισε να τους απαριθμεί τα λάθη τους:
- Κανείς από τους φοιτητές-ρεπόρτερ δεν έκανε ρεπορτάζ.
- Κανείς δεν σηκώθηκε από τη θέση του να ρωτήσει το «θύμα» αν είχε κάποια σχέση με τον κ. καθηγητή, αν είχε προηγηθεί κάτι μεταξύ τους, αν είχε προκληθεί ή είχε προκαλέσει τον καθηγητή.
- Κανείς φοιτητής δεν παρατήρησε ότι η φοιτήτρια «θύμα» ήταν ένα τελείως άγνωστο σε αυτούς πρόσωπο και προφανώς δεν την είχαν ξαναδεί ποτέ στο αμφιθέατρο της σχολής.
- Κανείς φοιτητής δεν πρόσεξε ότι αυτή η φοιτήτρια, όσο κι αν έμοιαζε νέα, ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερή τους.
- Επειδή η φοιτήτρια «θύμα» δεν γνώριζε κανέναν, δεν μιλούσε και με κανέναν, πράγμα ασύνηθες για φοιτητικό αμφιθέατρο.
- Κανείς από τους φοιτητές δεν σκέφθηκε ότι το θέμα που μόλις είχε αναλυθεί από τον καθηγητή είχε τίτλο «Ηθικοί κανόνες στη δημοσιογραφία» και ό,τι αυτό σημαίνει.
- Κανείς δεν ρώτησε τη συμφοιτήτρια που καθόταν δίπλα στο «θύμα» αν πρόσεξε κάτι ιδιαίτερο στη συμπεριφορά του «θύματος» ή την συμπεριφορά του καθηγητή.
- Κανείς δεν φρόντισε να ρωτήσει τον καθηγητή αν είναι σύνηθες γι’ αυτόν να καταφεύγει σε ανάλογες συμπεριφορές και αν αυτή είναι μία νέα διδακτική μέθοδος.
- Τέλος, κανείς δεν φρόντισε να μάθει γιατί επιτέλους διάλεξε αυτή τη φοιτήτρια και όχι κάποια άλλη και, εν πάση περιπτώσει, αφού επρόκειτο να τον κάνουν πρωτοσέλιδο να του ζητήσουν να πει κι αυτός την άποψή του.
Το μάθημα τελείωσε. Οι φοιτητές συζητούσαν μεγαλόφωνα για το περιστατικό. Ο καθηγητής έπρεπε να αποχωρήσει γρήγορα από την αίθουσα γιατί το δίωρο της διδασκαλίας είχε τελειώσει. Σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά του από την έδρα, ζήτησε από τους φοιτητές ένα λεπτό ησυχία για να τους συστήσει τη γυναίκα του, που πρώτη φορά παρακολούθησε το μάθημά του.

Μάθημα από τον ανεπανάληπτο Λάμπη Ταγματάρχη για όλους μας.

Αφιερωμένο σε όλους τους δημοσιογράφους, τους «δημοσιογράφους», τους δημοσιοκάφρους και τους bloggers που επιθυμούν να δημοσιογραφούν.

Ο Παρθενώνας ανά τους αιώνες

Καταπληκτική δουλειά του Κώστα Γαβρά που δείχνει την πορεία του Παρθενώνα ανά τους αιώνες.

Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη

Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη

Κώστας Βαξεβάνης

Ο κιμάς κόπτεται πάντα παρουσία του πελάτη.Και  τον κόβει αυτός που μέχρι πριν από λίγο, πασπάτευε το κρέας, εκθειάζοντας τα προτερήματα και την φρεσκάδα του. Η Ελένη Μενεγάκη, απλά, πολύ απλά, περνάει από την μιντιακή μηχανή του κιμά που υπηρέτησε. Ο πελάτης, (ναι για πελάτη πρόκειται και όχι για πολίτη), ατάραχος, θα παρακολουθήσει όλη την διαδικασία που μετατρέπει το σφάγειο σε γεύμα. Της αξίζει; Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει. Αλλά έχει σημασία να μην θεωρείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου κρέας.

Παρακολουθώ με αηδία, τον στρατό με τις θηλυκές και  αρσενικές κατίνες που συναγωνίζονται στο ποιος θα παραθέσει στο  κοινό, τις περισσότερες λεπτομέρειες  από την προσωπική ζωή ενός ανθρώπου. Οι ίδιοι που εκλιπαρούσαν πριν από λίγες μέρες για μια της ματιά, ένα νεύμα συμπάθειας, ένα υπονοούμενο χαμόγελου που θα τους τοποθετούσε στο πάνελ των γνωστών της. Ξαφνικά ανακάλυψαν τις ατέλειες στην ζωή (και σε λίγο στο σώμα να είσαστε βέβαιοι) της ωραίας Ελένης. Εντόπισαν την κυτταρίτιδα των προσωπικών της στιγμών. Τα ψωμάκια που χαλάνε την εικόνα της ιδανικής οικογένειας. Σε λίγο δυστυχώς τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Όταν η Ελένη θα πέσει από τον θρόνο της, θα την σχολιάζουν σαν μια παλιά αντανάκλαση κάποιας βαφής μαλλιών, σαν απορία για τον «λούτσο», σαν υπερτιμημένη πρωινατζού. Αυτοί ακριβώς που την υπερτίμησαν και προσπαθούσαν να πείσουν πως η λάμψη απ το χαμόγελό της είναι η λάμψη της ζωής και της ευτυχίας.

Χώνουν τα χέρια  τους στον κιμά και πλάθουν αηδιαστική τροφή στο σχήμα που επιθυμεί και έχει άχτι ο καθένας. Με το κανιβαλισμένο σώμα μιας τηλεπερσόνας την οποία είχαν ανακηρύξει βασίλισσα.Και έτσι μπορούν να πουν πως το γεύμα τους ήταν βασιλικό.

Ένας γνωστός εκστόμισε  χτες «την λυπάμαι με αυτά που περνάει». Και μια φίλη του απάντησε «δεν νομίζω πως είσαι σε θέση να λυπηθείς την Ελένη με 10 σπίτια ,εκατομμύρια στην τράπεζα και μια ζωή που της δίνει ό,τι θέλει». Μια άλλη φίλη με μεγάλη ειλικρίνεια είπε : «την μισώ. Γιατί φρόντισε να δημιουργήσει το παραμύθι πως όποια δεν είναι όπως αυτή, απροβλημάτιστη, ανέμελη, χωρίς ενδιαφέρον για τίποτα, λαμπερή , με λεφτά και οικογένεια ύποπτα αρμονική, δεν αξίζει να υπάρχει»

Η τηλεόραση είναι  σκληρή. Και αυτοί που σε αποθεώνουν επίσης. Και είναι καλό αυτό που  έχεις να προσφέρεις να μην είναι κρέας και μόνο. Γιατί κάποια στιγμή θα σε κάνουν κιμά. Τι θα ήταν άραγε η Ελένη αν δεν ήταν μια λάμψη στην τηλεόραση; Η Ελένη δεν είναι μια πρωινατζού. Μια δουλειά, την οποία κάνει καλά και ευχάριστα. Είναι η απενοχοποίηση της άγνοιας και η εξιδανίκευση της ελαφρότητας. Είναι δηλαδή ένα πρότυπο που μαθηματικά κατασκευάζει κοινό έτοιμο να την κατασπαράξει. Η Ελένη είναι (όπως και όλοι) οι επιλογές της. Το ανοιχτό μπούστο, τα σεξουαλικά υπονοούμενα, η επιτηδευμένη αφέλεια, η προσπάθεια ταύτισης της ευτυχίας με το δεν σκοτίζομαι. Ελάχιστη σημασία έχει αν έτσι είναι ή αν παίζει ένα ρόλο που απλώς της αποφέρει χρήματα. Δημιουργεί τη δημόσια εικόνα της. Με το γάμο της σε ζωντανή σύνδεση, τις βαφτίσεις των παιδιών της να αξιολογούνται σε νούμερα AGB, με τα μπάνια της όχι σε νησιά αλλά σε εξώφυλλα. Μοιραία ο χωρισμός της θα είναι σε εθνική μετάδοση. Δυστυχώς γι αυτήν. Πιο πολύ όμως λυπάμαι, όλα αυτά τα κορίτσια που πρόλαβαν να κάνουν πρότυπο ζωής και ευτυχίας την Ελένη, χωρίς να έχουν ούτε τα πλούτη, ούτε την άνεσή της . Που λάτρεψαν την εξιδανικευμένη εικόνα της. Αντιγράφοντας απλώς τη βαφή μαλλιών, τα νιαουρίσματα και το «δεν καταλαβαίνω» της. Λυπάμαι όλους αυτούς που πίστεψαν πως η καλή οικογένεια είναι κάτι σαν διαφήμιση Βιτάμ, όπου όλοι ξυπνάνε καλά, δουλεύουν ελάχιστα, δεν έχουν προβλήματα και είναι νομοτελειακά αγαπημένοι. Αυτούς ειλικρινά λυπάμαι, περισσότερο απ την Ελένη. Που δεν μπορούν να καταλάβουν πως συνήθως έγχρωμη τηλεόραση σημαίνει και ασπρόμαυρη ζωή.

Ο Χρήστος Γιανναράς Στο Γυμνάσιο Οινόης

Ο Χρήστος Γιανναράς στο Γυμνάσιο Οινόης

See more presentations by _r3m_ | Upload your own PowerPoint presentations

Ο Κώστας Ζουράρις στο Γυμνάσιο Οινόης.

Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

Καταρρίπτονται οι μύθοι από το Ακρωτήρι Θήρας


Της Μαίρης Αδαμοπούλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ:  ΝΕΑ Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
 

Τρεις θεωρίες που είχαν καθιερωθεί έρχεται να ανατρέψει η «πληγωμένη» ανασκαφή ενός από τους σημαντικότερους οικισμούς του προϊστορικού Αιγαίου, εκείνη του Ακρωτηρίου στη Θήρα. Και 43 χρόνια μετά τις πρώτες συστηματικές ανασκαφές του Σπυρίδωνος Μαρινάτου, οι μύθοι καταρρέουν και η αρχαιολογική σκαπάνη δίνει ουσιαστικές απαντήσεις, όπως αποκάλυψε χθες σε ομιλία του ο ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής της ανασκαφής από το 1974, Χρίστος Ντούμας σε ομιλία του στην Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία.

Περισσότερα στο ... http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4559057&ct=4

Ασκήσεις αρχαίων ελληνικών

Επειδή εμείς συνήθως περί άλλα τυρβάζωμεν, κάποιοι κουτόφραγκοι ασχολούνται με τα αρχαία ελληνικά.

Το Πανεπιστήμιο της Βικτώρια στον Καναδά, γνωστό για τις Καυτές Πατάτες του, έχει δημιουργήσει μια σελίδα με πάμπολλες ασκήσεις  αρχαίων ελληνικών, λεξιλογικές, γραμματικής, ανάγνωσης και κατανόησης με τον ευρηματικό τίτλο Αθήναζε "Athenaze"
Ρίξτε  μια ματιά

Οι ευαγγελιστές της εκπαιδευτικής αγοράς

Η προκήρυξη από το υπουργείο Παιδείας διαγωνισμού αμειβόμενου με 96.000 ευρώ (!) για την επιλογή αναδόχου εταιρείας, η οποία θα αναλάβει «την κατάρτιση Σχεδίου Δράσης για το σύστημα επιλογής του εκπαιδευτικού δυναμικού και των στελεχών της Εκπαίδευσης«, είναι βεβαίως ένα πρωτοφανές γεγονός στα εκπαιδευτικά χρονικά και φανερώνει τις προθέσεις των συντακτών της.
Πρωτοφανές καθώς είναι η πρώτη φορά που ο σχεδιασμός και η τεκμηρίωση νομοσχεδίων ανατίθεται επί πληρωμή ουσιαστικά σε ομάδες έργου, φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή ενώσεις τους, χωρίς να αποκλείεται, αλλά μάλλον να προκρίνεται, η συμμετοχή ιδιωτών.
Πρωτοφανές όχι μόνο γιατί το υπουργείο Παιδείας διαθέτει δεκάδες επιτροπές στους δημόσιους οργανισμούς (π.χ. Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας κ.ά.) αλλά και γιατί έχει ήδη στα χέρια της τις τεκμηριωμένες προτάσεις των εκπαιδευτικών σωματείων. Μάλιστα, πρόσφατα, η ΟΛΜΕ κατέθεσε ολοκληρωμένη πρόταση για τις προσλήψεις και για τα θέματα των υπηρεσιακών μεταβολών των εκπαιδευτικών καθώς και για το θέμα της επιλογής των στελεχών της Εκπαίδευσης. Ωστόσο η επιθετική αυτή κίνηση μπορεί εύκολα να εξηγηθεί αν κάποιος συνθέσει και αναλύσει τις φαινομενικά αποσπασματικές ενέργειες του υπουργείου Παιδείας στην πίστα των μέτρων που εξαπολύονται σε όλα τα πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ειδικότερα στη «διαχείριση του επαγγελματικού βίου» των εργαζομένων και ανέργων.
Είναι σαφές: Το υπουργείο επείγεται να σφραγίσει την εκπαίδευση με το έμβλημα της ανταγωνιστικότητας, κύριο συστατικό της ηθικής του εμπορίου, και να μετατρέψει το σχολείο σε έναν πύργο της Βαβέλ που ξεχειλίζει ατομικισμό. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής κατεύθυνσης και με τη βοήθεια των αγιογράφων των ΜΜΕ, που έπιασαν αμέσως δουλειά, επιχειρεί να στοχοποιήσει τους εκπαιδευτικούς για να φτάσει με γρηγορότερα βήματα στον δικό της στόχο.
Και ο στόχος του υπουργείου είναι να αλλάξει τα ανεμολόγια και τους ορίζοντες, ανατρέποντας εκ βάθρων τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, που αρχίζουν από τους όρους πρόσληψης μέχρι τις υπηρεσιακές μεταβολές. Αντιμετωπίζοντας τον εκπαιδευτικό ως «αναλώσιμο προϊόν» θέλει ένα άψογα τεχνοκρατικό σχέδιο νομιμοποίησης της δραστικής μείωσης των προσλήψεων και της εξαφάνισης από το εκπαιδευτικό τοπίο των χιλιάδων αδιόριστων εκπαιδευτικών που συνωστίζονται κάθε χρόνο στις λίστες του υπουργείου Παιδείας. Μαζί επιδιώκει ένα σχέδιο διαχείρισης των μονίμων ώστε να φιλοτεχνηθεί ο νέος τύπος του εκπαιδευτικού - λάστιχο, ο οποίος χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα περιπλανιέται σε σχολεία όπου θα βασιλεύουν ο φόβος και η ανάγκη μαζί με τα 30άρια τμήματα και τις συγχωνεύσεις.
Το παζλ συμπληρώνεται κομμάτι κομμάτι. Σήμερα οι αδιόριστοι, αύριο οι μαθητές με νέα εξεταστικά κολαστήρια, μεθαύριο η χειραγώγηση και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων με όχημα την αξιολόγηση και στο τέλος για όλους η αποκέντρωση / περιφερειοποίηση της εκπαίδευσης, δηλαδή το πέρασμα των σχολείων, οι προσλήψεις, οι μισθοί, τα προγράμματα και η επιτήρηση, στους δήμους. Επιδόρπιο ο μισθός, η περίθαλψη και η σύνταξη στην εντατική.
Ξέρει τι κάνει το υπουργείο Παιδείας, καθώς αίφνης ο πυρήνας της λογικής του φαίνεται να έχει διανύσει χιλιόμετρα πολλά στις τεχνικές του θατσερισμού την περίοδο που ονόμαζαν "τάξη" την καταδίκη χιλιάδων ανθρώπων στην απόλυση και την ανεργία. Γι’ αυτό με θάρρος ας μιλήσουν οι εκπαιδευτικοί μεταξύ τους, με πείσμα και με περηφάνια. Όχι με ξόρκια και με τα παρακάλια των δειλών. Όχι μοιρολογώντας τα παιδιά τους που δεν τ’ άφησαν να μεγαλώσουν. Όχι περπατώντας με γονυκλισίες και προσευχές.
Με το χθες και το αύριο πιασμένα χέρι χέρι στο σήμερα. Με τον ένα να σφίγγει το χέρι του άλλου. Γιατί με αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και αγώνα μπορούν να κάνουν φύλλο και φτερό τις τίγρεις, που δεν είναι παρά χάρτινες!

ΤΗΣ ΕΛEΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: ΑΥΓΗ

Απεβίωσε ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός

Ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής «έφυγε» από τη ζωή τις πρώτες πρωινές ώρες στο Παρίσι.

Την τελευταία του πνοή άφησε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Κώστας Αξελός τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, στο Παρίσι.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά, ενώ η εφηβεία του φωτίστηκε από τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε, ο Χέλντερλιν και άλλοι.

Στα δεκαεπτάμιση χρόνια του εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε». Το 1944, στα Δεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε. Tο 1946 εγκατέλειψε τις γραμμές του KKE.

Περισσότερα στο ... http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_04/02/2010_322163