Πέμπτη μεσημέρι στο έμπα του Δεκέμβρη.
Ράθυμοι και νωχελικοί οι ρυθμοί της μικρής μας πόλης. Προσμένει με
αγωνία τη χριστουγεννιάτικη αύρα να την τυλίξει. Μπαίνω στο αυτοκίνητο.
Το όχημα του άγχους και του ονείρου… ανάλογα. Όχι για βόλτα. Θα διασχίσω
την πόλη για να βρεθώ στην αντίπερα πλευρά της, στη Χλόη. Διαδρομή
ρουτίνας. Δεν είναι δα και τόσο τεράστια η πόλη μας. Κίνηση ελάχιστη. Κι
όμως στην πορεία μου αναγκάζομαι να σταματήσω. Μπροστά σταματημένα δύο
λεωφορεία. Αδυνατούν να προχωρήσουν γιατί, ως συνήθως, κάποιος οδηγός
Ι.Χ. έχει αφήσει το όχημά του στη μέση του δρόμου, χαρακτηριστικό του
Νεοέλληνα…. Αρχίζω να εξοργίζομαι… φουντώνω…
Μια διαδρομή πέντε λεπτών επεκτείνεται
χρονικά… Προσπαθώ να βρω τεχνικές χαλάρωσης. Σκέφτομαι την λίμνη, τους
παφλασμούς των κυμάτων της. Η πόλη τούτη σου προσφέρει την ομορφιά της
όλες τις εποχές του χρόνου. Και είναι αρχές Δεκέμβρη, αρχές χειμώνα.
Ταξιδεύω.. Ταξιδεύω με εικόνες του λευκού πέπλου που έπονται…
Ταξιδεύω… Ταξιδεύω με τους ήχους των Ραγκουτσαριών που ήδη ακούγονται…
Μια άλλη εικόνα διακόπτει απότομα την
περιπλάνησή μου. Όμορφη και ζεστή ξετυλίγεται μπροστά μου. Μια
οικογένεια Σύριων σημώνει το αυτοκίνητό μου. Είναι εποχές προσφυγιάς,
και ακούσιας και εκούσιας μετανάστευσης .Όμορφο το νεαρό ζευγάρι με τα
δυο μικρά τους παιδιά! Οι γονείς τους , παιδιά και οι ίδιοι τους δεν
ξεπερνούν τα 25 χρόνια… Άφησαν τη δικιά τους ζωή πίσω τους…σε μια χώρα
ρημαγμένη από τον πόλεμο και τις έριδες των δυνατών τούτης της γης. Και
κρατούν σφιχτά τις νέες πνοές, τα παιδιά τους. Η νεαρή γυναίκα φορά τη
“μπούργκα” όμως με σύγχρονο, δυτικό τρόπο ντυσίματος αγκαλιά με το μωρό
της. Και ο νεαρός άνδρας, πατέρας, κρατά στο χέρι την ελπίδα του, τον
μικρό του γιο.. Είναι δεν είναι τριών χρονών το αγοράκι του….
Περνούν μπροστά από το αυτοκίνητό μου.
Μπαίνουν στο απέναντι κατάστημα κινητής τηλεφωνίας. Ανοίγουν την γυάλινη
πόρτα και βρίσκονται εντός του. Ξένοι σε ξένο τόπο. Κι όμως… Στην
είσοδό τους μια κοπέλια, η υπάλληλος του καταστήματος σηκώνεται
αυθόρμητα από τη θέση της. Παρακολουθώ… Τρέχει. Τρέχει λες και θέλει να
ξορκίσει το κακό των αδυνάτων τούτου του κόσμου. Και αγκαλιάζει.
Αγκαλιάζει το τρίχρονο αγοράκι των Σύριων. Σαστίζω… Δεν το περίμενα. Το
σηκώνει ψηλά. Του δείχνει το δέντρο. Το δέντρο των Χριστουγέννων του
καταστήματος. Στιγμές που το ποτάμι της ανθρωπιάς διαχέεται. Στιγμές που
το πνεύμα των Χριστουγέννων συναδερφώνει λαούς και γκρεμίζει τείχη.
Άνθρωποι είναι. Και οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί! Μια πράξη
αυθόρμητη, μια πράξη αγάπης που κατακρημνίζει στερεότυπα… Και το αστέρι
του χριστουγεννιάτικου δέντρου φωτίζει, φωτίζει τώρα
περισσότερο…λάμπει. Δεν χορταίνω να βλέπω. Να βλέπω την αγάπη των απλών
ανθρώπων να ξεχειλίζει…
Ακούγονται κλάξον…Γυρίζω στην
πραγματικότητα του δρόμου. Οι οδηγοί πίσω μου αρχίζουν να κορνάρουν. Το
δικό μου πλέον αμάξι εμποδίζει την κυκλοφορία… την κυκλοφορία της
αγάπης.
Καστοριά 08/12 2016
Με τιμή
Αλέξανδρος Μακρίδης
Εκπαιδευτικός στο ΓΕ.Λ. Άργους Ορεστικού
Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Καστοριάς
Δημοσιεύτηκε στην εφ. Φωνή της Καστοριάς, φ. 30/12/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τάδε έφη